Οταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεχόταν (δικαίως) κριτική για το μοντέλο αστικής ανάπτυξης που κυριάρχησε τις δεκαετίες του '50 και του '60, με επίκεντρο ως γνωστόν την πολυκατοικία και την αντιπαροχή, υπογράμμιζε την αναγκαιότητα της μαζικής ανοικοδόμησης της μεταπολεμικής Ελλάδας η οποία αντιμετώπιζε οξύτατες ανάγκες στέγασης. Αν λοιπόν κανείς αναζητά "ελαφρυντικά" για το μοντέλο αυτό, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία πυκνοκατοικημένων περιοχών με περιορισμένους κοινόχρηστους χώρους (πράσινο, πλατείες κ.λπ.) και με τα χρόνια υποβάθμισε την ποιότητα ζωής μέσα από την τσιμεντοποίηση των πόλεων, το πιο ισχυρό επιχείρημα είναι και το πιο απλό: οι πόλεις, με όλα τα λάθη που έγιναν, χτίστηκαν για να στεγάσουν πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες. Η σημερινή πραγματικότητα μοιάζει να έχει απομακρυνθεί από αυτό το σημείο εκκίνησης. Μετά την κατάρρευση του στεγαστικού τομέα στα χρόνια των μνημονίων και τη βαθιά πιστωτική ασφυξία που...