Με αφορμή την Ημέρα κατά του Καπνίσματος που είναι σήμερα... σκέφτηκα να μοιραστώ τη δική μου ματιά στο θέμα. Να σημειώσω ότι δεν γράφω αυτό το κείμενο ως κάποια που δεν ξέρει. Ίσα-ίσα. Έχω ανάψει τσιγάρο σε αμέτρητα μπαλκόνια, σε βραδινές κουβέντες, σε πρώτα ραντεβού, σε στιγμές έντασης, χαράς, μοναξιάς. Ήταν κομμάτι της καθημερινότητάς μου για χρόνια. Το τσιγάρο ήταν το φίλτρο μου, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Μέχρι που αποφάσισα να το κόψω. Όχι με κάποιο "wow" τρόπο. Ούτε με βιβλία, ούτε με βελόνες, ούτε με δράματα. Απλώς... έφυγε από τη ζωή μου όπως αργά και σταθερά φεύγουν οι άνθρωποι που δεν σου κάνουν πια. Και κάπου εκεί κατάλαβα - από την απέναντι πλευρά πλέον - πόσο θορυβώδης, επιθετικός και ενοχλητικός είναι αυτός ο καπνός για όσους δεν τον επιλέγουν.Η καθημερινότητα μέσα στον καπνό των άλλων Είναι παράλογο, αν το σκεφτείς λίγο. Κόβεις το τσιγάρο, καθαρίζεις το σώμα σου, αναπνέεις πιο ελεύθερα... και μετά βγαίνεις για καφέ ή...