Πριν από 30 χρόνια: Οι δάσκαλοι της μουσικής μου έβλεπαν στον έφηβο εαυτό μου μια μουσική ιδιοφυία. Οι γονείς μου έβλεπαν ένα θαρραλέο νέο που θα κατακτούσε τον κόσμο. Οι καθηγητές μου στο σχολείο κάποιον που θα ακολουθούσε πανεπιστημιακή καριέρα. Οι φίλοι μου έναν ηγέτη. Οι κοπέλες έναν ιδανικό εραστή. Σήμερα: Στρίβω σε παραδρόμους μόλις δω τους υπερώριμους δασκάλους της μουσικής στο δρόμο. Οι υπερήλικες γονείς μου όλο γκρινιάζουν για να τους δίνω λεφτά προσβάλλοντάς με για τα κιλά μου. Οι καθηγητές μου του σχολείου έχουν πλέον πεθάνει και όσοι ζουν δεν μπορούν να με αναγνωρίσουν στο δρόμο. Στους παλιούς φίλους δεν απευθύνω ούτε "γεια". Κοπέλα δεν γνώρισα, παρά μόνο ένα βράδυ στην ερημική Γαστούνη, όταν συνέθεσα το επόμενο και το έργο "Ρέκβιεμ για μια χαμένη νιότη", το μόνο έργο που συνέγραψα και το εκτέλεσα για χάρη της, λίγο πριν με εκτελέσει με την εγκατάλειψη. SHARE ΣΧΟΛΙΑ (0) 0