EUROKINISSI/ACTION IMAGES Ήταν 30 Ιουλίου του 1982 όταν η Μελίνα Μερκούρη - ναι, η Μελίνα, με το όνομα σκέτο όπως λέμε "φως" - σηκώθηκε στο βήμα της UNESCO στο Μεξικό και είπε αυτό που όλοι ψιθύριζαν αλλά κανείς δεν είχε τολμήσει να φωνάξει τόσο δυνατά: "Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα πρέπει να επιστρέψουν στην Ελλάδα." Δεν το είπε με υψωμένο δάχτυλο, το είπε με καρδιά. Με το βλέμμα μιας γυναίκας που είχε δει τη σκιά του Παρθενώνα να ταξιδεύει μόνη της στο Λονδίνο, πακεταρισμένη σε κιβώτια από τον Έλγιν και ξεχασμένη σε μια γωνιά του Βρετανικού Μουσείου. Δεν ήταν αίτημα. Ήταν απαίτηση μνήμης, ήταν αποκατάσταση δικαιοσύνης. Και η Μελίνα, με εκείνο το θρυλικό "I am Greek, and I want them back", δεν μιλούσε μόνο για γλυπτά, μιλούσε για ψυχή. Δώδεκα χρόνια μετά, σαν σήμερα πάλι - 30 Ιουλίου 1994 - η Ελλάδα έβαζε την υπογραφή της σε μια άλλη ιστορική πράξη: στο Δίκαιο της Θάλασσας. Ένα χαρτί, λες. Μια διεθνής συνθήκη. Αλλά οι λέξεις του έγραφαν...