Τον σιχαίνομαι! Απο τα 8 ειχα δει μηνύματα στο κινητό του απο άλλη γυναίκα. Γενικώς ήταν απόμακρος με την μαμα μ. Έλειπε σχεδον όλη μερα απο το σπιτι κ ερχόταν απλα για έναν ύπνο... Σαν να μην υπήρχε. Μεγαλώνοντας ήρθε η στιγμή να σπουδάσω κ η ευκαιρία να φύγω απο το σπίτι. Το έκανα, έφυγα οσο πιο μακριά μπορούσα. Πήγα ψυχολόγο, το δούλεψα κ μόνη μ. Το άφησα πίσω. Πίστευα οτι τόσα χρόνια μετα έχοντας μεγαλώσει όλοι μας θα ειχαν αλλάξει τα πράγματα. Σήμερα, 23 χρόνων πια εγώ, ξανα ειδα (καταλαθος) μηνύματα από άλλη γυναίκα στον κινητό του. Δεν έψαξα (δεν το χω ξανα κανει απο τα 8, φοβάμαι οτι αν ψάξω θα βρω), μου έδωσε το κινητό του να του φτιάξω κάτι κ ειχε μήνυμα από αυτη. Αλήθεια, μου ήρθε αναγούλα, εμετός! Αηδίασα με εκείνον! Εκείνος κ μόνο φταίει! Τον ειχα σιχαθεί κ τότε... αλλα δν ένιωθα καλα με εμένα, ένιωθα τύψεις οπότε προσπάθησα να τον συγχωρήσω για να παω παρακάτω. Σημερα νιώθω πάλι στο 0. Γιατί να γίνονται πατεράδες τέτοιοι...