Φτάνει πια. Είναι κρίμα. Είναι άδικη θυσία. Και φταίμε όλοι. Κάθε χρόνο τα ίδια. "Νεκρός στην άσφαλτο παλικάρι...", "Μια στιγμή απροσεξίας και βύθισε στο πένθος...", "Νεαρός πατέρας το νέο θύμα στης ασφάλτου". Κάθε χρόνο να λέμε τα ίδια, να ανασύρουν κάποιοι τις ίδιες δικαιολογίες. Και φέτος σπάσαμε το φράγμα των 40 θανάτων στην άσφαλτο. 40 άνθρωποι, γονείς, παιδιά, αδέλφια, φίλοι. Κι όμως, συνεχίζουμε να είμαστε το ίδιο απρόσεκτοι οδηγοί. Να αδιαφορούμε για τους θανάσιμους κινδύνους και για το σοκαριστικό αποτέλεσμα που αναφέρει ότι σχεδόν οι μισοί θάνατοι αποδίδονται, άμεσα ή έμμεσα, στη χρήση κινητού τηλεφώνου. Διαβάζοντας το θέμα του αγαπητού συνάδελφου Μιχάλη Χατζηβασίλη, συγκλονίστηκα από το γεγονός ότι πλέον η υπερβολική ταχύτητα, κάποτε η Νο1 αιτία, έπαψε να είναι ο κύριος δολοφόνος. Δώδεκα νεκροί από απροσεξία. Άλλοι οκτώ επειδή κάποιος δεν κρατούσε την σωστή πορεία. Είκοσι ζωές. Είκοσι οικογένειες διαλυμένες. Για ένα μήνυμα...