Μπροστά μου έρχεται συνέχεια η εικόνα του αγγελικού της προσώπου, η φωνής της, ο τρόπος που μου χαμογελούσε και με κοιτούσε βαθιά στα μάτια, όταν απομακρυνόμουν στο ημίφως της βραδιάς, που μόλις είχε τελιώσει σφίγγοντάς της το χέρι και ευχόμενος "Χρόνια Πολλά, οτι Επιθυμείς". Είχα άπειρα χρόνια να ζήσω κάτι ανάλογο, δεν ξέρω κιόλας αν το έχω ξαναζήσει ή αν απλά το έχω ονειρευτεί κάποτε. Δεν ξέρω αν ήταν αμφίδρομο ή αν απλώς ήταν ευγενική μαζί μου. Πόσο θα θελα να μάθω. Δυο φορές την έχω δει όλες κι όλες, μάλλον δύσκολα θα την ξαναδώ, εκείνη ελεύθερη, εγώ "πιο δεσμευμένος πεθαίνεις". Πιστεύω πως όσο κυλάει ο χρόνος θα ξεθωριάζει η μορφή της στο μυαλό μου ώσπου κάποια στιγμή, όσο κι αν προσπαθήσω, δε θα μπορώ να θυμηθώ την όψη της. Θα ελπίζω να σταθώ τυχερός και να τη δω τυχαία κάπου, παρόλο που μας χωρίζουν εκατοντάδες χιλιόμετρα. Ίσως ακόμη, ενδόμυχα, να ελπίζω πως μπορεί να διαβάσει αυτά τα λόγια μου και να καταλάβει. Ίσως, σ΄ένα...