Δύο και κάτι χρόνια τώρα, αλλά κυρίως τους τελευταίους έξι μήνες, μας γέμισαν με εξωφρενικές θεωρίες. Μπουχτίσαμε από αναπόδεικτες και ανατριχιαστικές κατηγορίες. Μας έκαναν να νιώθουμε άσχημα επειδή επιμέναμε στη λογική ανάλυση των πραγμάτων. Επειδή ψάχναμε αποδείξεις για όσα ερεβώδη κυκλοφορούσαν στο Διαδίκτυο, δίχως ίχνος αντιστοίχησης τους με τα πραγματικά στοιχεία του δυστυχήματος. Μας έκαναν να νιώθουμε κατηγορούμενοι επειδή περιμέναμε με παρρησία να ακούσουμε τι θα πουν οι κανονικοί επιστήμονες, δίχως να καταπίνουμε αμάσητα όσα μας σέρβιραν τυχάρπαστοι σκιτζήδες, μεταμφιεσμένοι σε πραγματογνώμονες. Το πόρισμα του ΕΜΠ ενταφίασε οριστικά μια περίοδο τρέλας της ελληνικής κοινωνίας. Έριξε τους τίτλους τέλους ενός εξαμήνου συλλογικού μας ψεκασμού. Έβγαλε στην σέντρα πολιτικούς καιροσκόπους του σκοινιού και του παλουκιού. Αποκάλυψε ανενδοίαστους απατεώνες που πάτησαν πάνω σε πτώματα παιδιών για να μπαχαλοποιήσουν ξανά την χώρα...