Συνήθως, όταν χρησιμοποιούμε τις λέξεις "μουσείο" και "φαγητό" στην ίδια πρόταση, είναι για να αναρωτηθούμε αν υπάρχει αξιοπρεπές καφέ-εστιατόριο σε ένα μουσείο. Σπάνια τις χρησιμοποιούμε για μια πτέρυγα ή για μια μεγάλης κλίμακας έκθεση σχετικά με την κουλτούρα της διατροφής, η οποία κατακλύζει τα (social) media, τον ελεύθερο χρόνο, τις συζητήσεις και τις τηλεοπτικές οθόνες μας. Στον "μουσειακό" κόσμο, το φαγητό αντιμετωπίζεται ως μια παράπλευρη τουριστική θεματική ατραξιόν: υπάρχουν μουσεία φαγητού που θα επισκεφτείς μόνο αν σου μείνει χρόνος από τις καθιερωμένες τουριστικές στάσεις, αλλά και pop-up μουσεία (του παγωτού, της πίτσας, του αυγού, ακόμη και του "αηδιαστικού" φαγητού - και δεν τα βγάλαμε από το μυαλό μας) που έχουν απλώς viral χαρακτήρα. Είναι όντως αξιοπερίεργο που οι επιμελητές των μουσείων και των γκαλερί είχαν παραγνωρίσει για καιρό την τεράστια ακαδημαϊκή προοπτική που παρουσιάζει η αλυσίδα παραγωγής και κατανάλωσης...