Πέθανε ο πατέρας της κοπέλας μου και ήρθε το χάος στην ζωή της, επηρεάζοντας φυσικά και την δική μου ψυχολογία. Αυτή την δύσκολη περίοδο που περνάει, προτίμησε να πηγαίνει στις κολλητές της για να παίρνει συμπαράσταση και κουράγιο, εμείς ειδωθήκαμε μόνο την ημέρα της κηδείας (επειδή είχα γνωρίσει τον πατέρα της και είχαμε συμπαθήσει ο ένας τον άλλον όταν εκείνη με είχε φέρει στο σπίτι της μία φορά, σαν να με "έγκρινε" για την κόρη του) όμως με αυτές τις δένει φιλία 15+ ετών (από το γυμνάσιο) ενώ εμένα με ξέρει μόνο μερικούς μήνες (γνωριστήκαμε από εφαρμογή, βγήκαμε και πήγε κατευθείαν στο ερωτικό, δεν κάναμε παρέα κοινωνικά-φιλικά). Δεν με πείραξε αυτό τόσο, απλά νιώθω πως έχω τόσα πολλά να της προσφέρω που αν μου δώσει μία ευκαιρία δεν θα το μετανιώσει και όλο αυτό που βιώνει θα κάνει το μεταξύ μας ακόμα πιο δυνατό επειδή είναι μία δύσκολη στιγμή όταν χάνεις δικό σου άνθρωπο (ειδικά γονέα, είναι και μοναχοπαίδι οπότε καταλαβαίνετε)...