Μέρες θα ετοίμαζε την απαγγελία του ποιήματος στη Βουλή. Σαν παιδί για σχολικό σκετς. Και είχε και σκηνοθετική οδηγία, μια το κεφαλάκι δεξιά, μια το κεφαλάκι αριστερά και "Να μη βιάζεσαι! Να παίρνεις ανασούλες". Στα δικά μας χρόνια, για το ποίημα "Τι είναι η πατρίδα μας", έπρεπε πότε το ένα χεράκι έκταση χαμηλά, για το "Μην είναι οι θάλασσες", και πότε το άλλο χεράκι ψηλά, για "τα βουνά". Και υπόκλιση στο τέλος με τη φούστα να ανοίγει σαν ακορντεόν. Αχ! Ζωή. "Τι χρώμα έχει το δίκαιο; Τι μυρωδιά; Τι γεύση;"... Ποίηση Ζωής. Τι είναι η πατρίδα μας; Ενα αιώνιο ακραίο εκκρεμές ψυχοσύνθεσης. Από το τσακ στο μπαμ. "Γιατί θα ψηφίσεις Ζωή;", "Γιατί τους τα χώνει!". Το λες και δανεικοί όρχεις. Και ενώ συνήθως αναφερόμαστε στον Ελληνα πάνω στα ντουζένια της φωνής του, για μένα, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στη ράτσα μας είναι η αλλαγή των "μπάσων" του ηχητικού μας συστήματος στην αντιστροφή του. Στη σιγή ιχθύος τής κάθε θλιβερής διάψευσής μας. Να...