Τα λεπροκομεία λειτούργησαν σε πολλές περιοχές της Ελλάδας και του κόσμου, ιδιαίτερα από τον Μεσαίωνα μέχρι και τον 20ό αιώνα. Το Γενικό Νοσοκομείο Δυτικής Αττικής "Η Αγία Βαρβάρα" λειτούργησε για πρώτη φορά το 1903 ως Νοσηλευτικό ίδρυμα, με την ονομασία "Κάνθαρος". Υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα νοσηλευτικά ιδρύματα της Αττικής και για δεκαετίες ως χώρος για τη φροντίδα ανθρώπων που έπασχαν από λέπρα σε μια εποχή που η νόσος προκαλούσε φόβο, κοινωνικό αποκλεισμό και βαθύ στίγμα. Το 1906 μετονομάστηκε σε Νοσοκομείο "Ευλογιόντων", λόγω των πολλών ασθενών με ευλογιά, που νοσηλευτήκαν εκεί. Από το 1930, άρχισαν να μεταφέρονται οι πρώτοι λεπροί ασθενείς από την Σπιναλόγκα Κρήτης, σε ειδικά διαμορφωμένους και σχετικά απομακρυσμένους χώρους του ιδρύματος. Όταν η Σπιναλόγκα έκλεισε οριστικά, δημιουργήθηκαν πέριξ του νοσοκομείου, το Αναρρωτήριο και μερικές κατοικίες για τους ασθενείς. Το ίδρυμα δημιουργήθηκε με στόχο να φιλοξενήσει και να...