(Του Μάρκου Μπόλαρη) Κατέβηκα στο λιμάνι. Το παλιό το βενετσιάνικο. Κάστρα, καρνάγια, ο φάρος ο αιγυπτιάνικος, τουρίστες, καίκια, ιστιοφόρα, ντάμπιες, τάφροι, στες αλογοάμαξες πάσαι αι φυλαί, σφύζει η πόλη από περίεργους, από αδιάφορους, έμορφος ένας τόπος , ιστορικός, χίλια - μύρια κύματα μιάς διαχρονίας, από τους Μινωίτες ίσαμε την Κυδωνία, από τους Κυδωνιάτες ίσαμε τους Ρωμαίους, κι ύστερα τους Αραπάδες και τον Νικηφόρο Φωκά τους Βενετσιάνους και τους Οθωμανούς, τις Επαναστάσεις και τον Δασκαλογιάννη μέχρι την Κρητική Πολιτεία, Αγώνες Λευτεριάς κι ο Λευτέρης Βενιζέλος, ίσαμε τους Γερμανούς του Χίτλερ που ματώβαψαν τον τόπο, την Αντίσταση την Εθνική, σπρωχνόμουν μέσ' το πλήθος των τουριστών, μαγεία το λιμάνι το Χανιώτικο, αφηρημένος φαινόμουν, μα όχι, δεν ήμουν, ο νούς πετούσε σ' άλλες εποχές και χρόνους, νούς και γαρ ορά και νούς ακούει, τα δικά μου μάθια , άλλα αναζητούσαν , άλλα έψαχναν, και νά, νά τος , τον είδα που έστριβε προς...