Η εικόνα είναι γνώριμη πια. Έφηβοι μαυροφορεμένοι, με το τσαντάκι περασμένο χιαστί, βηματίζουν στους δρόμους με βλέμμα σκληρό, γροθιές σφιγμένες και κορμί σε ετοιμότητα. Σαν να είναι έτοιμοι για μάχη, λες και η καθημερινότητα είναι εμπόλεμη ζώνη. Παρέες εφήβων που... θυμίζουν περισσότερο μικρές συμμορίες παρά παιδιά που βγήκαν να χαρούν τη ζωή. Αυτό το σκηνικό δεν είναι απλώς ανησυχητικό· είναι προειδοποίηση. Αντί η νέα γενιά να εμπνέεται από πρότυπα δημιουργίας, τέχνης, μόρφωσης και προόδου, διολισθαίνει σε μια μιμητική κουλτούρα των Βαλκανίων - σκληρή, τραχιά, καχύποπτη. Και το χειρότερο; Η πολιτεία παρακολουθεί αμέτοχη. Ευθύνες της κυβέρνησης Η κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας έχουν τεράστια ευθύνη. Αντί να επενδύσουν σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μορφώνει και καλλιεργεί, περιορίζονται σε ημίμετρα, εξετάσεις-λαιμητόμο και σχολεία που θυμίζουν φυλακές. Οι μαθητές ασφυκτιούν σε τάξεις με ελλείψεις καθηγητών, με προγράμματα...