Υπάρχουν υπάλληλοι που ιδρώνουν να εξυπηρετήσουν έναν μόνο δήμο. Υπάρχουν κι άλλοι που παλεύουν με το ωράριο για να συνδυάσουν δουλειά και οικογένεια. Κι έπειτα... υπάρχει ο κ. Κ********* (έτσι αναγράφεται στους πίνακες πρόσληψης): ο πρώτος υπερήρωας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ο άνθρωπος-ορχήστρα, ο Αρχιμουσικός που παίζει σε τρία ταμπλό. Στον ένα δήμο είναι διοικητικός υπάλληλος. Στον άλλο είναι καθηγητής στο δημοτικό ωδείο (ρε λές να είναι στο δικό μας;;;;;;;;;;;. Στον άλλο κρατάει μπαγκέτα (όχι αρτοποιήματος....). Και όλα αυτά χωρίς το μαγικό χαρτί της "άδειας ιδιωτικού έργου". Λεπτομέρειες... Στην Ελλάδα πρώτα υπογράφουμε, μετά ρωτάμε. Η διοίκηση του Δήμου Κ********* (νάτα πάλι τα αστεράκια) -εκεί που υποτίθεται ότι υπηρετεί- δεν ξέρει να πει σε ποιο γραφείο βρίσκεται. Ίσως γιατί... δεν βρίσκεται. Ίσως γιατί το γραφείο είναι αόρατο, σαν τις ώρες παρουσίας του. Ο ένας δήμος μάλιστα πήγε το πράγμα ένα βήμα παραπέρα: αναρτά πίνακα...