Του Γιάννη Κωνσταντίνου* 1. Διετέλεσα, πριν την ενοποίησή της με την HELEXPO, πρόεδρος του ΔΣ της ΔΕΘ για ένα έτος. Στα δεκατέσσερα χρόνια που πέρασαν από τότε, τήρησα τη δεοντολογία: δεν άσκησα κριτική στις διοικήσεις του οργανισμού γιατί πιστεύω ότι όσοι διορίζονται σε δημόσιες θέσεις οφείλουν να μιλούν με το έργο της θητείας τους και όχι επικαλούμενοι ό,τι -καλώς ή κακώς- δεν πρόλαβαν να υλοποιήσουν. Στη βραχύχρονη θητεία μου σεβάστηκα απολύτως τους εκλεγμένους εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης όσο κι αν μου ήταν πολιτικά και αισθητικά απεχθείς (μιλάμε για Ψωμιάδη και Παπαγεωργόπουλο), ακόμη κι όταν δέχτηκα αδιανόητες επιθέσεις χωρίς κανένα έρεισμα. Ο λόγος είναι αυτονόητος: οι διορισμένοι δεν διαθέτουν καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση και, αν η πολιτική, που καλούνται να εφαρμόσουν, έρχεται σε αντίθεση με τις απόψεις εκλεγμένων οργάνων, τη σύγκρουση οφείλει να τη διαχειριστεί η διορίζουσα κυβέρνηση. Επίσης -κι αυτό αυτονόητο-...