Η παραγωγικότητα στην Ελλάδα έχει καταντήσει μόνιμος θαμώνας σε συσκέψεις, εκθέσεις οίκων και κρατικών φορέων και τα δελτία ειδήσεων. Τη φωνάζουμε, μας κουνάει το κεφάλι από μακριά, κάνουμε ότι την καταλαβαίνουμε∙ αλλά όταν έρθει η ώρα να εμφανιστεί, κάπου μένει από λάστιχο, κάπου κολλάει στην κίνηση. Και πως να μην κολλήσει; Μιλάμε για μια χώρα όπου ακόμα και το "προχωράμε άμεσα", πρακτικά σημαίνει "θα δούμε". Και να πεις ότι δεν προσπαθούμε; Ο Έλληνας δουλεύει μέχρι και όταν δεν θέλει. Πας για καφέ και κάποιος δίπλα κάνει τηλεδιάσκεψη από το κινητό, παλεύει με κάτι excel και ανάμεσα σε δύο φραπέδες γράφει και μια εισήγηση. Αυτή η χώρα έχει ανθρώπους που σηκώνουν βάρη από το πρωί μέχρι το βράδυ. Μόνο που τα μισά και παραπάνω βάρη, είναι άχρηστα. Πριν φτάσει ένας εργαζόμενος να κάνει τη δουλειά, πρέπει πρώτα να παλέψει με το σύστημα. Ή με το email που δεν ανοίγει. Ή με το μηχάνημα που θέλει restart. Ή με την άδεια που λείπει, ή, ή...