(στους βρυχηθμούς της μεταεποχής και τους επιθανάτιους βρόγχους) Του Νίκου Παπουτσόπουλου Στους μύθους, στις παραβολές και στα όνειρα είχαν κλείσει οι Έλληνες τις σκέψεις και τους στοχασμούς για την αιωνιότητα, τη μετά τη "ζωή" και τα επέκεινα του θανάτου, προκειμένου να λειάνουν τις ανησυχίες, την αγωνία και τους φόβους για τον θάνατο, το "άγνωστο", το "ξένο", το παράδοξο, την άλλη διάσταση. Πολιτισμοί και θρησκείες είχαν αποτυπώσει τη βαθύτατη επιθυμία της συμμετοχής στην αιωνιότητα μέσα από τα αισθητά όρια των πραγματικών ορίων, των ορίων της θνητότητας: "αν δεν μας παίδευαν οι ανησυχίες για τα ουράνια φαινόμενα και για τον θάνατο, μήπως έχουν κάποια σχέση με μας, αλλά και η αδυναμία να κατανοήσουμε τα όρια των επιθυμιών και του πόνου, τότε δεν θα μας ενδιέφερε η μελέτη της φύσης", σύμφωνα με τον Επίκουρο. Μεταξύ επιθυμιών και πόνου, σε έννοιες χώρου και χρόνου καθόλου απόλυτες και σταθερές, ο μύθος της θνητής ύπαρξης διαρκεί τόσο...