Του Όφι Ιοβόλου Τρέχει και δε φτάνει -έπειτα από έξι χρόνια διακυβέρνησης- ο δύστυχος ο... παραλίγο Μωυσής μπας και πείσει τον καθημαγμένο από την πολιτική του λαό ότι κόπτεται για την καλυτέρευση της ισοπεδωμένης ποιότητας ζωής του. Και δώσ' του οι βαρύγδουπες εξαγγελλίες, και δώσ' του τα παπατζίδικα αποκαλυπτήρια αυτονόητων υπηρεσιών, και δώσ' του οι δεκάρικοι για την Ελλάδα που εκτοξεύεται, ασχέτως αν το βλέπει μονάχα ο Κυριάκος και οι "άριστοι". Κι ο πλέον αδαής περί της πολιτικής ωστόσο αντιλαμβάνεται ότι ο άλλοτε... λαοπρόβλητος τιμονιέρης μας ιδροκοπάει νυχθημερόν όχι γιατί ξαφνικά αγάπησε τον λαό του, αλλά για να θάψει τα ανομήματά του μήπως και γλυτώσει από το... 10 και κάτι τακατό που ελλοχεύει απειλητικά. Πολύ φοβούμαστε ότι είναι... αργά για δάκρυα και το μόνο που του μένει είναι να κοιτάξει πώς θα εξασφαλίσει τις απαιτούμενες συνθήκες για ευτυχισμένα γεράματα. Η ευρωπαϊκή θέση πια μοιάζει με χαμένο όνειρο ένεκα σκανδάλων.