Του Γιώργου Χατζηδημητρίου Κάποια στιγμή ο κανακάρης μου, έχοντας διαπιστώσει ότι το δωμάτιό του είχε τα χάλια του, μου λέει "πατέρα, οι τοίχοι θέλουνε βάψιμο". Μέρα Σάββατο, ευτυχώς, πεταχτήκαμε στο φτερό στο χρωματοπωλείο της γειτονιάς -σύνεργα, όπως κάθε προνοητικός "μάστορας", κρατούσα στο πατάρι από το προηγούμενο βάψιμο του σπιτιού-, αγοράσαμε ένα φωτεινό χρώμα, τον έστρωσα κι αυτόν στη δουλειά, παρά τις βλοσυρές ματιές της μάνας του (θαρρείς κι εμείς που έχουμε βιβλιάριο ανηλίκου από την οικοδομή πάθαμε τίποτε...), και σε σκάρτες τρεις ώρες το δωμάτιο είχε γίνει σένιο και χωρίς ν' ανοίγουμε δουλειές με κακοτεχνίες και πιτσιλιές στα πατώματα. Νοικοκυρεμένα πράγματα... Ανοίγω λίγο καιρό αργότερα την πόρτα του δωματίου του και διαβάζω έκπληκτος στον αντικρινό τοίχο που έχει γράψει με μαύρο μαρκαδόρο: "Ρωτάν τη μάνα μου ο γιος σου πώς το κάνει. Έχει το χέρι που δεν χάνει. Η πρώτη του δουλειά δεν πρόκειται ποτέ να πεθάνει". Με...