Του Κώστα Πρώιμου Εντάξει μωρέ, το θέμα τελικά είναι να φεύγουν οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια. Ο καθένας εγκλωβισμένος στο δικό του Matrix. Ο άλλος έγινε με διάφορους αυτοματισμούς του κατεστημένου πρωθυπουργός. Φροντίζει κυρίως για τα συμφέροντα των γκλαμουροαχόρταγων και της οικογενείας του. Σηκώνεται νωρίς το πρωί και κοιτά πώς θα κοροϊδέψει για ακόμη μια φορά δέκα εκατομμύρια μακάκες. Αυτή είναι η δουλειά του. Πώς να το κάνουμε; Στην ίδια πόλη, κάποια δύστυχη σηκώνεται από το κρεβάτι της για να ξαναξαπλώσει αλλάζοντας βάρδια στον οίκο ανοχής του πενηντάρικου, κάπου στις ξεπεσμένες γειτονιές του κέντρου. Η μοίρα της είναι να κλείνει τα μάτια ή να κοιτάει με απάθεια το ταβάνι ενώ ο κάθε πικραμένος εκτονώνει πάνω της προσώρας τις ορμές του. Ο άλλος παίρνει το καλάμι του και πάει στο πουθενά για ψάρεμα, μόνο και μόνο για να αδειάσει λίγο το κεφάλι του κοιτώντας με τις ώρες τον φελλό στην επιφάνεια της θάλασσας. Οι κυράτσες στα κυριλέ...