Του Γιάννη Χατζηθεοδοσίου* Η συζήτηση για το κοινωνικό κράτος δεν μπορεί να παραμένει εγκλωβισμένη σε θεωρητικά σχήματα ή λογιστικές προσεγγίσεις. Το κοινωνικό κράτος αποτελεί βασικό πυλώνα ενός δίκαιου και ανθεκτικού παραγωγικού μοντέλου. Χωρίς κοινωνική συνοχή, χωρίς ισχυρές δημόσιες δομές στην υγεία, στην παιδεία και την πρόνοια καμία οικονομία δεν μπορεί να προοδεύσει με βιώσιμο τρόπο. Η Ελλάδα συνεχίζει να υστερεί σε καίριους τομείς κοινωνικής πολιτικής, με επιπτώσεις που επηρεάζουν όχι μόνο τα πιο ευάλωτα νοικοκυριά αλλά και το ίδιο το επιχειρηματικό περιβάλλον. Στην υγεία η δημόσια δαπάνη φτάνει μόλις το 5% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι σχεδόν 8%, ενώ σε χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία ξεπερνά το 9%. Οι αριθμοί αυτοί δεν είναι απλώς στατιστικά μεγέθη - αποτυπώνουν μια πραγματικότητα που πλήττει την ανταγωνιστικότητα και την ευημερία. Στον τομέα της εκπαίδευσης, αν και το ποσοστό δημόσιων δαπανών προσεγγίζει...