Του Βασίλη Βέργη Δεν με εκφράζει αισθητικά αυτό που συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια στη Eurovision, οπότε σπανίως ασχολούμαι και, προφανώς, ελάχιστες γνώσεις διαθέτω για το αντικείμενο. Ως μέσος ακροατής-τηλεθεατής, αν υποπέσει στην αντίληψή μου κάποιο τραγούδι, θα πω ότι "μου αρέσει" ή "δεν μου αρέσει". Εως εκεί. Προφανώς, το καρακιτσαριό με απωθεί, όπως και κάθε μορφής ακρότητες, που στον συγκεκριμένο διαγωνισμό αποτελούν, δυστυχώς, πλειονότητα. Κι όμως. Για ανθρώπους σαν την αφεντιά μου, που είμαστε πολλοί σε τούτη τη χώρα, αυτός ο καλλιτεχνικός αχταρμάς είχε -έπειτα από καιρό- πραγματικό ενδιαφέρον. Και τούτο χάρη σε ένα νέο παιδί, μια 23χρονη σεμνή και σοβαρή κοπελιά, που ζει στον Ασπρόπυργο, αντλεί τις ρίζες της στον μαρτυρικό Πόντο και κατάφερε να χαρίσει έμπνευση και ενότητα σε έναν λαό που συνήθως πλακώνεται και αλληλοβρίζεται, παρά συγκινείται και τιμάει την Ιστορία του. Η επιλογή ενός τραγουδιού το οποίο ουδεμία σχέση είχε...