Του Γιώργου Χατζηδημητρίου "Έχει δροσίσει κάπως σήμερα..." λέω στο φιλαράκι μου, τον Ανδρέα, παρηγορητικά στο περίπτερο, ένα εργατόπαιδο νυχτοφύλακα της νικοτίνης, από τα χωριά της Φωκίδας, την ώρα που αγοράζω τσιγάρα και μπίρες. "Δε, βαριέσαι, Γιωργάκη μου..." με αιφνιδιάζει, γελώντας αφοπλιστικά και γενναιόδωρα. "Η ζέστη δεν με φοβίζει. Η φτώχεια με φοβίζει...". Γελώ κι εγώ και καλημερίζω με καλύτερη διάθεση. Όταν ο Θεός ξεχνάει να περάσει από τα μέρη μας, στέλνει στο πόδι του τέτοιες ψυχές, σκέφτομαι στην κατηφόρα. Κάτι είναι να το ξέρεις κι αυτό, την ώρα που το σεκλέτι σού γνέφει και γίνεται η σκιά σου. Ξεκλειδώνω μεσάνυχτα το έρημο σπίτι-υψικάμινο, μετά την ξαφνική μάχη των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή, όπου ο Μητσοτάκης πήγε, είπε όσα είχε να πει κι αποχώρησε, στρώνοντας αγέρωχα το μαλλί με θιγμένη αξιοπρέπεια. Έχω πειστεί ότι τον άνθρωπο αυτόν τον πολεμάνε αγρίως τα συμφέροντα και δεν θα ησυχάσουν αν δεν τον φάνε! Με τις ύαινες...