Του Γιώργου Χατζηδημητρίου Της μόδας ήτανε τότε, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του '70, το παντοφλέ παπούτσι με άσπρη κάλτσα, βελούδινη, να προβάλλει εκτυφλωτικά λευκή στο κουντεπιέ και να σε κάνει να νιώθεις ότι περνάει ο Άρχοντας και τα πλακάκια να τρίζουν. Εννοείται ότι το πακέτο συμπληρωνόταν από τσιγάρα Όσκαρ ή Παλ Μαλ αρωματικά, νυχάκι συνήθως πένθιμο στο μικρό δάχτυλο, παντελόνι καμπάνα, φτηνό τζιν από τη λαϊκή, φαβορίτα που ήθελε με απόγνωση να μιμηθεί τον Σταμάτη Κόκοτα και μαλλί λασπωτήρα, γεμάτο λιγδωμένες δίπλες να ανεμίζουν τις καταπιεσμένες ερωτικές επιθυμίες στον αποπνικτικό επαρχιακό αέρα. Στο θεατρικό έργο του Γιώργου Χασάπογλου "Οι κουραμπιέδες", που διαδραματίζεται στο σαλόνι μιας μικροαστικής οικογένειας, πετάγεται κάθε τόσο η γιαγιά, που εμφανώς τα 'χει χαμένα και φωνάζει, διασπώντας άσχετα τη ροή, "ο Θεός μάς φύλαξε και δεν γίναμε κομμουνιστές". Εμένα με έσωσαν από αυτήν την αισθητική κατάντια η μάνα και η φτώχεια...