Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, οποτεδήποτε βρίσκεται σε δύσκολη θέση, στην αρχή προσποιείται άγνοια. Έπειτα ζητά συγγνώμη από τους πολίτες δηλώνοντας ότι αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος (και η ανάληψη ευθύνης είναι μόνο λεκτική). Ακολούθως προσποιείται ότι επιθυμεί να χυθεί άπλετο φως σε κυβερνητικές πράξεις και παραλείψεις και "απλώνει" τις έρευνες τρεις δεκαετίες πίσω, ακριβώς για να "πνίξει" όσους ψάχνουν σ' έναν ωκεανό δεδομένων. Τα παραπάνω επαναλαμβάνονται, ελαφρώς παραλλαγμένα, στις περισσότερες περιπτώσεις, όπου η κυβέρνηση πιάνεται με τη γίδα στην πλάτη. Στις υποκλοπές ο πρωθυπουργός δεν... γνώριζε ότι παρακολουθούνται υπουργοί, ο ΑΓΕΕΘΑ, δημοσιογράφοι και λοιποί παράγοντες του δημόσιου βίου. Στα Τέμπη υποτίθεται ότι δεν γνώριζε τι συνέβαινε με τους σιδηροδρόμους και ζήτησε συγγνώμη. Για να σιγουρευτεί, όμως, ότι δεν θα βρεθεί η άκρη του νήματος της ενοχής του ιδίου και των υπουργών του, η εξεταστική επιτροπή κλήθηκε να ερευνήσει...