Από τη Μαρία Νεγρεπόντη - Δελιβάνη Ευχαριστώ τον Θεό που είμαι ακόμα ζωντανή! Σώθηκα από θαύμα. Καλεσμένη για τα 100 χρόνια του ΑΠΘ, παρακολούθησα με κατάνυξη την εξέλιξη του πανεπιστημίου μου, που με προίκισε με τις απαραίτητες βάσεις της μετέπειτα σταδιοδρομίας μου. Εξαιρετική η ορχήστρα του ΑΠΘ. Ήμουν καλεσμένη και στο μετέπειτα δείπνο, που έλαβε χώρα στο φουαγιέ του ίδιου κτιρίου. Δεν κατάλαβα γιατί τα 100 χρόνια δεν γιορτάστηκαν στην πολύ ωραία αίθουσα τελετών του ΑΠΘ, αλλά φυσικά η σχετική απόφαση δεν με αφορά. Για λόγους στους οποίους δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε αυτό μου το σημείωμα, αποφάσισα να μην παραμείνω στο δείπνο και αναζήτησα ανελκυστήρα για να κατέβω από τον 3ο όροφο, όπου το φουαγιέ, στο ισόγειο. Δύο γκαρσόνια που ήταν εκεί, στην αίθουσα του δείπνου, μου έδειξαν τον ανελκυστήρα. Μπήκα ανυποψίαστη. Βγήκα, σε κρίσιμη κατάσταση, ύστερα από μιάμιση ώρα που παρέμεινα έγκλειστη μέσα σε αυτό. Η πόρτα δεν άνοιγε. Χτυπούσα με...