Του Γιώργου Κ. Στράτου Η τύχη της λέξεως "εμπάθεια" στη γλώσσα μας εμπεριέχει έναν ανησυχητικό συμβολισμό για το πώς παραλάβαμε τις έννοιες και πώς τις καταλήξαμε! Όπως γράφει ο Γιώργος Μπαμπινιώτης στο λεξικό του, "Η λέξη εμπάθεια (από το αρχαίο εμπαθής) είναι μια ελληνιστική λέξη που σήμαινε αρχικά "το έντονο πάθος", για να εξελιχθεί στη σημασία "κακότητα, προκατειλημμένη αρνητική ή εχθρική στάση". Η λέξη ελήφθη από την αγγλική ως empathy για να δηλώσει "τη συμμετοχή στο πάθος, σ' αυτό που παθαίνει κάποιος και υποφέρει, στη δυστυχία τού άλλου μέχρι πλήρους ταυτίσεως" και, τελικά, "τη συμπάθεια, τη συμπόνια". Έφτασε δηλαδή να δηλώνει ακριβώς αντίθετο της ελληνικής λέξης εμπάθεια!" Αντιστοίχως ως εμπαθής, στα αρχαία ελληνικά και στην ελληνιστική κοινή των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου, χαρακτηριζόταν ο άνθρωπος που βρισκόταν σε κατάσταση συγκίνησης ή πάθους, ενώ στη νέα ελληνική το επίθετο χρησιμοποιείται για πρόσωπα που αναπτύσσουν...