Όταν έχει περάσει ένα δεκαήμερο και ακόμη συνεχίζουν να ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια σου εικόνες από τα παλλόμενα σώματα, τα λέιζερ, τα πανοραμικά visuals, τα set όπου έμεινες από ανάσα, τα χαμόγελα, τα νέα άτομα που γνώρισες, εικόνες από εσένα τον ίδιο να στύβεις φεύγοντας από το φεστιβάλ το φορεμένο bucket hat και εκείνο να στάζει από ιδρώτα, τότε κάτι πρέπει να έχει πάει καλά - πολύ καλά. Και όχι, να διευκρινίσω, για την προσωπική "νεροποντή" στο dancefloor δεν ευθύνονταν τα υψηλά επίπεδα υγρασίας του μέρους, όπως θα σκεφτόταν με ελαφρά ειρωνεία όποιος έχει εμπειρία από το αποπνικτικό κλίμα της Κύπρου το καλοκαίρι. Παρεμπιπτόντως, εγώ τύχαινε να μην έχω αυτή την εμπειρία. Έτσι, όταν μια ωραία πρωία στις αρχές του Ιουνίου ήρθε η πρόσκληση από τη διοργάνωση του Beonix για τον Σεπτέμβριο και τη φετινή, τέταρτη κι όπως πάντα πολλά υποσχόμενη έκδοση του φεστιβάλ που τα τελευταία χρόνια έχει εισάγει την "άγνωστη" Λεμεσό στον παγκόσμιο...