Από μικρή ήξερε ότι η μουσική δεν είναι απλώς ήχος - είναι τρόπος να ανασαίνεις, να επικοινωνείς, να αντέχεις. Σήμερα, χρόνια μετά, η Χριστίνα κοιτά πίσω και θα έλεγε στη νεότερη εκδοχή του εαυτού της να μη φοβάται. Να πιστεύει πιο πολύ στη φωνή της - όχι μόνο στη φωνή που ακούγεται, αλλά και σ' εκείνη που ψιθυρίζει μέσα σου τις πιο μεγάλες αλήθειες. Η διαδρομή της δεν ήταν στρωμένη. Είχε αμφιβολίες, είχε στιγμές που ένιωθε αόρατη, που ήθελε να τα παρατήσει. Όμως η μουσική πάντα την κράταγε. Όχι ως υποχρέωση, αλλά ως ανάγκη. Στην κουβέντα μας, μιλά ανοιχτά για εκείνες τις φορές που χρειάστηκε να υπερασπιστεί τον εαυτό της, για τα live που θυμάται όχι επειδή ήταν εντυπωσιακά, αλλά επειδή ήταν αληθινά, για τα παιδικά χρόνια που τη σημάδεψαν και τη διαμόρφωσαν. Δεν την ενδιαφέρει πια αν κάτι είναι "εμπορικό". Την ενδιαφέρει να είναι αληθινό. Να κάνει μουσική που βρίσκει χώρο στις καρδιές των άλλων. Γιατί τελικά, αυτό είναι το μόνο που...