© Θεανώ Μανουδάκη Τριάντα χρόνια δρόμος, λοιπόν. Τι "γεύση" αφήνει μια τέτοια στρογγυλή επέτειος καλλιτεχνικής δράσης; Τριάντα χρόνια δρόμος μοιάζουν μάλλον πολλά. Ωστόσο, κάποιες φορές, νιώθω σαν να ξεκίνησα μόλις χτες. Η γεύση τους είναι γλυκόπικρη. Γλυκιά και αθώα, με παρέες, γέλια, δημιουργία, ταξίδια και στιγμές που το τραγούδι έπιανε τόπο σε ανοιχτούς ακροατές. Πικρή γιατί δεν ήταν όλα ρόδινα. Αντιμετωπίσαμε δυσκολίες, απογοητεύσεις, συγκρούσεις με το "κύκλωμα" και την αδιαφορία της πολιτείας για τον πολιτισμό. Αν κάτι απ' όλ' αυτά μένει πιο έντονα, είναι η αίσθηση ότι η αληθινή μουσική δεν παλιώνει, μένει πάντα ανοιχτή, σαν δρόμος που σε καλεί να τον περπατήσεις λίγο ακόμα. Τριάντα χρόνια πορείας, σκέφτομαι βέβαια, μάλλον σημαίνει και τριάντα χρόνια συνεντεύξεων; Τι μπορεί να σε κάνει να βαρεθείς, όταν απαντάς ερωτήσεις -και τι, από την άλλη, εξάπτει το ενδιαφέρον σου; Αυτό που με κουράζει είναι η επανάληψη. Όταν νιώθω ότι...