Βράδυ στο Άμστερνταμ, και η Billie Eilish ανεβαίνει στη σκηνή του Ziggo Dome ντυμένη όπως πάντα σαν να είχε βγει από κάποιο μεταμοντέρνο όνειρο ή εφιάλτη - κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει πια. Η ατμόσφαιρα είναι ήδη φορτισμένη, τα φώτα χαμηλωμένα, και το κοινό μοιάζει να κρατά την ανάσα του, περιμένοντας το επόμενο χτύπημα από το νέο της άλμπουμ Hit Me Hard And Soft. Και τότε, χωρίς καμία προειδοποίηση, εκεί που όλοι περίμεναν κάποιο ακόμα ηλεκτρονικό beat, εκείνη ξεκίνησε να παίζει τις πρώτες νότες του "Creep". Ναι, αυτό το "Creep". Το πιο ευάλωτο, αυτοαναφορικό, σχεδόν επικίνδυνα ειλικρινές τραγούδι των Radiohead, από εκείνη τη μακρινή, γκρίζα δεκαετία του '90. Η φωνή της Billie αγκάλιασε τη μελωδία με έναν σχεδόν παιδικό πόνο. Όχι μίμηση· μα μια μετάγγιση ψυχής. Ήταν μια συγκινητική υπόκλιση σ' ένα κομμάτι-φάντασμα, που κουβαλάει την εφηβική αμηχανία, το αίσθημα του "δεν ανήκω εδώ", την καταραμένη ανάγκη για αναγνώριση. Το κοινό...