Υπάρχουν τραγούδια που δεν αρκούνται στο να ακουστούν, αλλά γίνονται ρυθμός της ζωής. Παίρνουν μορφή και περπατούν δίπλα μας. Στις καθημερινές διαδρομές, στις σιωπές, στις στιγμές που η ψυχή αναζητά μια φωνή που να της μοιάζει. Τα βρίσκεις στους καθρέφτες των αυτοκινήτων όταν πέφτει ο ήλιος, στα βλέμματα φίλων που χάθηκαν και ξαναβρέθηκαν, στους ήχους που γράφτηκαν για ν' αγαπηθούν, χωρίς εξηγήσεις. Με ευγένεια, συνέπεια και ανεξάντλητο πάθος, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης έχει γίνει η φωνή των συναισθημάτων για πολλές γενιές. Παιδιά, γονείς και άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας τραγουδούν σήμερα μαζί του, αποδεικνύοντας πως η αλήθεια στη μουσική δεν γνωρίζει σύνορα, δεν περιορίζεται στον χρόνο. Γεννημένος στη Λευκωσία, μεγάλωσε στην ήσυχη Αγλαντζιά, μέσα σ' ένα περιβάλλον όπου οι ήχοι της κλασικής μουσικής συνυπήρχαν με όνειρα που τότε έμοιαζαν μακρινά, αλλά ποτέ αδύνατα. Το πιάνο έγινε καταφύγιο και παιχνίδι. Όχι εργαλείο φιλοδοξίας, αλλά...