Ο θάνατος, αυτό το τελευταίο "αντίο" πριν την άβυσσο της απώλειας, αυτή η τελευταία σιωπή, η απόλυτη διακοπή, το "τέλος" που κάποτε προκαλούσε δέος, έχει πλέον εισαχθεί στη ροή του timeline. Μοιάζει, όσο κι αν είναι παράδοξο, να μην αποτελεί πλέον ένα τελεσίδικο πέρασμα, αλλά καρέ σε slideshow, με φιλτραρισμένες εικόνες, ένα pop-up παράθυρο στην κατακερματισμένη μνήμη μας. Μια αποχαιρετιστήρια ανάρτηση με emoji. Ένα tribute βίντεο με clickbait τίτλο. Ένα TikTok μοντάζ με μουσική υπόκρουση και υπότιτλους "we'll miss you king ". Ναι, ο θάνατος έχει μετατραπεί σε content unit, σε ψηφιακό υλικό που μπορεί να πατηθεί, να μοιραστεί, να καταναλωθεί, και τελικά, να ξεχαστεί τόσο γρήγορα όσο ένα story που εξαφανίζεται σε 24 ώρες. Όλο αυτό, όχι επειδή πενθούμε λιγότερο, αλλά επειδή μας μαθαίνουν να πενθούμε δημοσίως, γρήγορα, και με αισθητική. Το βίωμα, ακόμη και του πιο τελικού πόνου, πρέπει να γίνει "αναρτήσιμο". Να χωρά σε λεζάντα. Να έχει...