Με μια διαδρομή που ξεκινά από αυτοδίδακτες μελωδίες στο παιδικό του δωμάτιο και συνεχίζεται με το queer pop παρόν του, ο Tso διανύει μια πορεία που δεν υπήρξε ποτέ γραμμική. Από το Κορωπί στη Θεσσαλονίκη και την Καλών Τεχνών μέχρι το σκοτεινό Βερολίνο και πίσω στην Αθήνα, κουβαλά μέσα του όλες τις εκδοχές του εαυτού του: το παιδί που ένιωθε "έξτρα", τον έφηβο που έψαχνε στίχους για να ανασάνει, τον ενήλικο καλλιτέχνη που προσπαθεί να βρει σταθερό έδαφος χωρίς να προδώσει την αλήθεια του. Σήμερα, αφού μοιράστηκε με τον κόσμο ένα τραγούδι που γράφτηκε ως αγκαλιά στο παιδικό του τραύμα, μιλά στο OneΜan για την τέχνη που τον κρατά σε ισορροπία, για την queer ταυτότητα του, για τη δουλειά που τον βοήθησε να σπάσει κύκλους αλλά και να ξαναχτίσει νέους. Γιατί Tso; Από το επώνυμό μου. Δε μου άρεσε και το έκοψα. Κάπως έτσι μου έμεινε το Tso. Η μουσική και η τέχνη πώς μπήκαν στη ζωή σου; Η τέχνη γενικότερα υπήρχε από πολύ μικρή ηλικία στη ζωή...