Ανηφορίζοντας τα καλντερίμια για το σπίτι της Χάμκως, αισθάνεσαι τη νύχτα να κατηφορίζει πυκνή από τα βουνά και να τυλίγει τον απόκρημνο τόπο. Οι σκρατσαριστοί ήχοι από την παλιά πλάκα από shellac ακούγονται απόκοσμοι όπως αντηχούν στους γκρεμούς και μέχρι μακριά στην κοιλάδα και το φαράγγι του Βοϊδομάτη, ενώ ο Christopher King μας καλωσορίζει για τρίτη χρονιά στο πανηγύρι, το διαβαλκανικό μουσικό φεστιβάλ, τη διονυσιακή γιορτή που στήνει με τη βοήθεια της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση στην Κόνιτσα − δεν ξέρω ποιος χαρακτηρισμός είναι σωστός, αλλά είναι κάτι μοναδικό όπως έχει εξελιχθεί και πλέον παγιώνεται. Δεν είναι τυχαία ούτε η επιλογή της Κόνιτσας, ούτε του τίτλου "Γιατί 'ναι μαύρα τα βουνά" για την τριήμερη αυτή γιορτή όπου η παραδοσιακή μουσική πρωταγωνιστεί αλλά συνδυάζεται με πειραματικούς αυτοσχεδιασμούς και σύγχρονους ήχους, δημιουργώντας ένα χαρμάνι που δεν μπορείς να ακούσεις πουθενά αλλού στην Ελλάδα. Το τοπίο παίζει...