Μια από τις γοητευτικότερες μελωδίες ιδεών που μας χάρισε το κίνημα του Διαφωτισμού, έχει ως σκηνοθέτη τον Ζαν-Ζακ Ρουσό. Το κοινωνικό συμβόλαιο που σεργιάνιζε στο μυαλό και την καρδιά του, πήρε πολύ γρήγορα το δρόμο για την αποτύπωσή του σε λέξεις, που έκτοτε προσφέρουν ένα διαρκές καμπάνια αφύπνισης για τις τρέχουσες, κάθε φορά, κοινωνίες της ανθρωπότητας. Και την ίδια στιγμή, λειτουργούν ως φρένο περαιτέρω διολίσθησης μιας κοινωνίας στην παρακμή, και της παράδοσής της σε συνθήκες ανατροφοδοτούμενης φθοράς. Μεταξύ άλλων λοιπόν, σύμφωνα με τον Ρουσό, η πολιτική εξουσία έχει ως προαπαιτούμενη αφετηρία τη συναίνεση του λαού στον οποίο απευθύνεται. Όχι από κανενός είδους "κληρονομική υπεροχή". Στον σύγχρονο δυτικό κόσμο, με την Ελλάδα της παγιωμένης και ανακυκλούμενης παρακμής να... πρωταγωνιστεί, τα τελευταία πολλά χρόνια σημειώνεται και εμπεδώνεται ένας πολλαπλασιασμός της απόστασης ανάμεσα στην πολιτική και την κοινωνία την οποία...