Του Γεωργίου Η. Ορφανού Δεν είμαι καλός στους αποχαιρετισμούς, Ντίνο μου. Το ξέρεις. Γι' αυτό, τον Οχτώβρη του 2008, όταν άφησα πίσω την Πάτρα, εκεί, στο αεροδρόμιο του Άραξου, τα τελευταία μου λόγια προς εσένα, μπαίνοντας στο αεροπλάνο, ήσαν "Καλή αντάμωση!". Από το Σεπτέμβρη του 2001 που σμίξαμε πρώτη φορά μέχρι εκείνο τον Οχτώβρη. Φιλία. Αληθινή. Δυνατή. Γερή. Ακλόνητη. Πανταχού παρούσα. Στα εύκολα και στα δύσκολα της καθημερινότητας. Και συζητήσεις. Με τις ώρες. Επί παντός επιστητού. Θυμάσαι τα βράδια με τις εργασίες του ΕΑΠ και τις ακόλουθες αυτών ολονυχτίες για τα εν Πάτραις και πανελλήνια πολιτικά και όχι μόνο ζητήματα στο city ή σε άλλα μαγαζιά στο κέντρο της Πάτρας; Δεν ξεχνιούνται μού έχεις πει... Συμβουλάτορας ο ένας του άλλου. Όχι "κολλητός", αλλά αδελφός. Για καθετί. Και στήριγμα. Για όλα. Συμπαράσταση, αμοιβαία εμπιστοσύνη και κατανόηση. Η οικογένειά σου ήταν σαν δική μου. Το ξέρουν τα παιδιά σου. Είχες τους γονείς μου...