Η Μεσσήνη βρίσκεται μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Όχι για πρώτη φορά - αλλά ίσως για τελευταία. Αν δεν καταφέρουμε τώρα να δούμε καθαρά, να μιλήσουμε ανοιχτά και να δράσουμε, τότε δεν θα υπάρχει άλλη ευκαιρία. Η πόλη και τα χωριά της βυθίζονται χρόνο με τον χρόνο στη σιωπή, την αδιαφορία και τη φθορά. Ό,τι δεν αλλάζει, πεθαίνει. Για δεκαετίες, η Μεσσήνη κινείται μεταξύ αδράνειας και πρόχειρων εξαγγελιών. Πολύς λόγος για την "ανάπτυξη", αλλά λίγη πράξη. Πολλά έργα στο χαρτί, λίγα στο πεζοδρόμιο. Η αλήθεια είναι απλή: έχουμε μείνει πίσω. Κι όχι μόνο τεχνολογικά ή οικονομικά - έχουμε μείνει πίσω σε σκέψη, σε όραμα, σε τόλμη. Ποιοι φταίνε; Φταίνε όσοι διοίκησαν με μόνο στόχο τη διατήρηση της θέσης τους. Φταίνε όσοι υποσχέθηκαν τα πάντα και δεν υλοποίησαν τίποτα. Φταίνε όσοι είδαν τους νέους να φεύγουν και αδιαφόρησαν. Φταίνε κι εκείνοι που δεν μίλησαν, που βολεύτηκαν, που έκαναν την αδιαφορία καθημερινότητα.Αλλά δεν είναι ώρα μόνο...