Του Ευθύμιου Θεριστόπουλου Πάντοτε με σταματούσε αυτή η ώρα. Κάθε που έρχεται καλοκαίρι, ξαναγίνομαι παιδί. Όχι εκείνο που έπαιζε· το άλλο. Εκείνο στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, σιωπηλό, με το βλέμμα έξω απ' το παράθυρο, καθώς περνούσαμε με τους γονείς μου δίπλα απ' τη θάλασσα. Εκείνο που παρατηρούσε: ανθρώπους στα παγκάκια, γιασεμιά στα μπαλκόνια, παππούδες με πουκάμισο στους 35°. Που σκεφτόταν συνέχεια. Που αγαπούσε το φως του δειλινού. Αυτό το παιδί έρχεται κάθε Ιούνιο, σαν βραδινός άνεμος και μυρωδιά λουίζας και ζεστού χώματος. Όταν ο ήλιος, κουρασμένος απ' το καθημερινό του ταξίδι, ακουμπά στον κόρφο του Πατραϊκού και τα νερά σαν παλαιά χρυσοκέντητη στολή Επισκόπου, γίνονται φλόγες, φωτιά και μυστήριο. Τα σύννεφα ανεβαίνουν σαν θυμίαμα στον ουρανό, κι ολόκληρη η δύση μοιάζει να προσεύχεται. Αυτό το στερνό φως δεν είναι απλώς φως. Είναι παρουσία. Είναι επίσκεψη. Θεϊκή, αθόρυβη, που περνά απ' τα σπίτια της Πάτρας, αγγίζει τη...