Επειδή κανένα χωριό δεν μοιάζει με ένα άλλο -όχι γιατί είναι απλά το χωριό σου- αλλά γιατί κουβαλά μοναδικά το αποτύπωμα όσων πέρασαν, έζησαν, δούλεψαν και ονειρεύτηκαν σε αυτό, αξίζει να καταθέσω ένα συμπέρασμα που έχω εμπεδώσει ως περιηγητής: Κάθε χωριό έχει τη δική του λάμψη και διαφεντεύει τη μοίρα μας, κι ας το αγνοούμε. Κι ας το αφήνουμε να ερημώνει. Η Κάτω Βούταινα είναι μια τέτοια λάμψη. Ήσυχη, σεμνή, αγκαλιασμένη από πλαγιές και αναμνήσεις. Ένα χωριό που λάμπει παρά την ερημιά που το κυκλώνει. Εδώ η εγκατάλειψη δεν έχει καταφέρει να σβήσει τη βαθιά του ομορφιά· αντίθετα, την αναδεικνύει με τρόπο σπαρακτικά γοητευτικό. Τα σπίτια, χτισμένα με μεράκι και επιμέλεια, κάποτε γεμάτα φωνές, τραγούδια, καθημερινές φροντίδες. Τώρα σιωπηλά -όμως περιποιημένα- σαν να περιμένουν. Οι αυλές τους λες κι έχουν ποτιστεί με την ανάμνηση των ανθρώπων τους: όσων έμειναν, όσων έφυγαν, όσων ξενιτεύτηκαν μα δεν ξέχασαν. Η πέτρα, το χώμα, η γαλήνη...