Του Γιώργου Καρβουνιάρη* Την άνοιξη του 1994, στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο Βοσνία, βρέθηκα στο στρατόπεδο προσφύγων της Τοπόλα. Ήμουν εκεί για ρεπορτάζ. Εκεί αντίκρισα μια εικόνα που με στοιχειώνει μέχρι σήμερα, τριάντα χρόνια μετά: ένα μωρό που πέθανε από ασιτία στην αγκαλιά της γιαγιάς του. Οι γονείς του είχαν σκοτωθεί σε βομβαρδισμό. Το σώμα του ήταν ελαφρύ σαν να μην υπήρξε ποτέ. Μόνο τα μάτια της γιαγιάς έλεγαν την αλήθεια: "Δεν υπάρχει Θεός. Κι αν υπάρχει, μας ξέχασε." Σήμερα, βλέπω το ίδιο έργο. Στη Γάζα, 14.000 βρέφη κινδυνεύουν να πεθάνουν από την πείνα, σύμφωνα με τον ΟΗΕ. Όχι γιατί δεν υπάρχει φαγητό στον κόσμο. Αλλά γιατί δεν φτάνει σε αυτά. Γιατί ο αποκλεισμός και οι ανελέητοι βομβαρδισμοί τα κρατούν εγκλωβισμένα στην πιο φρικτή φυλακή: αυτή του λιμού, της δίψας και του τρόμου. Βλέπουμε εικόνες αποστεωμένων παιδιών με βλέμμα που δεν χωράει στο μυαλό ενός υγιούς ανθρώπου. Διαβάζουμε ότι φορτηγά με ανθρωπιστική βοήθεια...