Της Βίβης Παπατσώρη* "Δεν είναι Δημοκρατία όταν οι κανόνες αλλάζουν κατά παραγγελία της εξουσίας." Στην Ελλάδα του 2025, οι θεσμοί δεν απειλούνται από "ακραίους". Απειλούνται από εκείνους που, στο όνομα της σταθερότητας και του "ορθού λόγου", τους ευτελίζουν καθημερινά. Όποιος θεοποιεί το εγώ του και αγνοεί τα όρια της Δημοκρατίας, δεν υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον - προετοιμάζει απλώς τη δική του Νέμεση. Η ιστορία δεν συγχωρεί την αλαζονεία. Και κυρίως, δεν ξεχνά εκείνους που εργαλειοποίησαν τη νομιμότητα για να υπονομεύσουν την ουσία της δημοκρατικής τάξης. Ποιος έχει το ηθικό και θεσμικό δικαίωμα να θέτει τα όρια; Ποιος ορίζει τι είναι "επιτρεπτό" και τι "επικίνδυνο"; Και - πιο κρίσιμο - ποιος ελέγχει αυτούς που κρατούν τα μέσα του ελέγχου; Σήμερα, όπως και χθες, βλέπουμε το ίδιο μοτίβο: Οι παραβάτες εμφανίζονται ως θεματοφύλακες. Οι αυτουργοί παριστάνουν τους σωτήρες. Και το πολίτευμα σιωπά... μέχρι να κραυγάσει. Ιστορία που...