Σήμερα, κάθε διαμάχη για τον δημόσιο λόγο βαφτίζεται "λογοκρισία". Άλλοι επικαλούνται την "ελευθερία της έκφρασης", άλλοι απαιτούν "σεβασμό". Και στη μέση, μια λέξη-κλισέ: cancel culture. Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν με πρώτες αρχές. Πρώτη αρχή: η ελευθερία του λόγου είναι αρνητικό δικαίωμα. Το κράτος δεν σε φιμώνει, δεν σε διώκει για ιδέες, δεν σου επιβάλλει ποινές επειδή προσβάλλεις. Όταν το κάνει, έχουμε λογοκρισία. Δεύτερη αρχή: η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι είναι εξίσου θεμελιώδης. Οι εταιρείες και οι ιδιώτες έχουν κάθε δικαίωμα να επιλέγουν συνεργασίες. Αλλά -και εδώ είναι το κρίσιμο- πάντα μέσα στο πλαίσιο των συμβολαίων που έχουν οι ίδιες υπογράψει. Όχι κατά το δοκούν, όχι επειδή τρόμαξαν από ένα hashtag. Διαφορετικά, δεν μιλάμε για αγορά, αλλά για αυθαιρεσία. Τρίτη αρχή: η σάτιρα ζει από το σπάσιμο των ορίων. Όποιος επενδύει σε κωμωδία αγοράζει ρίσκο. Όποιος ανεβαίνει στη σκηνή αγοράζει αντιδράσεις. Θέλει παρρησία και αντοχή.