Οδηγούσα στη Μεσογείων τις προάλλες, πήγαινα σ' ένα φυτώριο που έχει κάτι πολύ δυνατές γλάστρες. Οδηγούσα και σκεφτόμουνα, που τραγουδούσε κάποτε και ο Άντυ. Όχι τίποτις καψουριόρε κατά το άσμα, αλλά τα τρέχοντα στην Ελλάδα 2.0 που ηγείται της τέταρτης βιομηχανικής επαναστάσεως. Τους θεσμούς, ας πούμε! Τους θεσμούς, που τους πήρε από μονοψήφιο αριθμό ο Κώστας Σημίτης και τους πήγε στον τριψήφιο. Αφουγκραζόμενος τον πόνο κάθε εκσυγχρονιστή (έτσι αποκαλούσαμε κάποτε τους σημερινούς ακροκεντρώους), την αγωνία του, το σεβντά του. Που ξεκινάγανε από τα τετρακόσια χρόνια τουρκοκρατίας και το γεγονός ότι δεν φύτρωσε ποτέ ο διαφωτισμός στην ελληνική αλμυρά έρημο και καταλήγανε στο γνωστό τοις πάσοι: "Τι τα θες, τι να γίνει; Αφού δεν έχουμε θεσμούς". Και δώσε αναστεναγμούς... Πως είναι δυνατόν ρε φίλε, να μην ανταποκριθείς σε τόσο μασίφ αγωνία, πως γίνεται να αγνοήσεις τέτοια αγνή οδύνη; Τα 'βαλε κάτω ο εκλιπών, κάλεσε τα πιο φωτεινά μυαλά, το...