Νέα Υόρκη, στο γραφείο του Κόφι Ανάν για την Υπογραφή μιας Διεθνούς Σύμβασης για την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη. Σημαντική μέρα για μένα. Μπαίνοντας στο γραφείο του Γενικού Γραμματέα το μικρό τηλεφωνάκι που είναι για το παιδί κουδουνίζει. Το κλείνω, κάθομαι στο μεγάλο τραπέζι με τους συνεργάτες μας και αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις. Το τηλεφωνάκι ξαναχτυπά. Αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια. Την Τρίτη φορά ζητώ συγνώμη και ο Κόφι Ανάν με την απερίγραπτη ευγένεια του μου λέει προτεραιότητα έχουν πάντα τα παιδιά. Βγαίνω έξω και σηκώνω το τηλέφωνο : - Μαμά που είναι η περικεφαλαία του Αχιλλέα ; Παιδί μου αυτό δεν είπαμε ότι είναι για πολύ σημαντικές στιγμές; Μου θυμίζει αγανακτισμένος ότι σήμερα είναι η μέρα που όλες οι χώρες θα παρουσιάσουν τους ήρωες και αυτός την Ελλάδα με την στολή του Αχιλλέα!.. Ο Κόφι Ανάν μέσα και εγώ σκέφτομαι απελπισμένα σε ποιο ντουλάπι έχω βάλει την περικεφαλαία. Σε λίγα δευτερόλεπτα το πρόβλημα λύνεται, αλλά όχι...