"Θα περιμένουμε ως την τελευταία στιγμή. Θα περιμένουμε ως το παραβάν. Κι όπου δούμε ότι κάθεται η μπίλια θα το ρίξουμε. Όχι για να στηρίξουμε, αλλά για να ξεφορτωθούμε. Για να ξεφορτωθούμε, ρεπόρτερ. Γκέγκε;" Με τον Πάρη γνωριζόμαστε σαράντα χρόνια. Αποκαλύπτω ηλικίες τώρα, αλλά είναι λουλού ο Πάρης, άμα τον ρωτήσεις θα σου πει ότι με ξέρει από την πρώτη δημοτικού, διπλανό θρανίο κι έτσι. Ξεκινήσαμε το παρεάκι λόγω δουλειά, γραφίστας γαρ το φιλαράκι, συνεχίσαμε λόγω χαρακτήρων. Ντιπ μυαλό αμφότεροι, αρσενικοί μπουμπουνοκέφαλοι, αλλά πλάσματα αισιόδοξα, με το χαμόγελο στα χείλη. Νταξ, έχει παγώσει πλέον ο γέλωτας κι έχει κάπως στραβώσει ο στόμας με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, αλλά και πάλι αφορμή ψάχνουμε για να χαχανίσουμε. Χαζά παιδιά, χαρά γεμάτα... Μιλάμε, λοιπόν, με τον Πάρη προχτές το πρωί, ξεκινάμε με το μπάσκετ γιατί αυτός είναι Ολυμπιακός κι εγώ Παναθηναϊκός, γελάμε με τα χάλια μας φυσικά, συνεχίζουμε με την ακρίβεια και το...