Γνωστή η νομή της εξουσίας στην Ιταλία, μετά απ' τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο: Την κυβέρνηση οι Χριστιανοδημοκράτες με τις παραφυάδες τους και τους δήμους οι Κομμουνιστές με τους συνοδοιπόρους τους. Εκτός, φυσικά, από τις περιοχές εκείνες που είχαν άλλου είδους καθεστώς και κάνανε το κουμάντο οι εύοσμες φαμίλιες. Καταλαβαινόμαστε υποθέτω... Τέλος πάντων, να μην μακρηγορούμε, κάποια στιγμή παράγινε τόσο πολύ το κακό με τη γαλάζια μονοκρατορία ("όλη η Ιταλία είναι μπλε, είναι μπλε"!), ώστε στο σύνολό τους σχεδόν οι πολίτες με αντιπολιτευτική συνείδηση σκούζανε στο οδόστρωμα: Δεν θα πεθάνουμε Χριστιανοδημοκράτες! Όπερ και εγένετο όπως ξέρουμε από την ιστορία, αφού, όμως, πρώτα μεσολάβησαν τα "μολυβένια χρόνια" και ο Μπετίνο "Μπενίτο" Κράξι, που τίναξαν στον αέρα (κατά κυριολεξίαν και μεταφορικώς) κάθε προοδευτική διάθεση και πρωτοβουλία. Για να ακολουθήσει ο Μπερλουσκόνι και να τα κάνει όλα αλοιφή... Και μετά απ' τα ανωτέρω, πάμε τώρα...