Στη φτώχεια μεγάλωσα, δεν το κρύβω. Το σπίτι προσφυγικό, χτισμένο δωμάτιο το δωμάτιο, η τουαλέτα εξωτερική, στην αυλή τουλούμπα. Τα μπαλωμένα ρούχα του αδερφού μου φόραγα, τα παπούτσια του τα διπλοσολιασμένα. Ο μπαμπάς καθηγητής γυμνασίου, ο ορισμός του τρεις κι εξήντα κυρία μου, η μαμά επιμελήτρια ανηλίκων, δεν θες να ξέρεις λεφτά, η γιαγιά χαροκαμένη χήρα της κατοχής, σύνταξη μηδέν. Κι όμως, κάθε χρόνο έβρισκαν τρόπο οι γονείς να μας στέλνουν δυο μήνες και βάλε στον Πλαταμώνα, εμένα, τον αδερφό μου και τη γιαγιά να μας κρατάει. Δυο μήνες και βάλε, παρακαλώ, και δεν κοιμόμασταν στα μποστάνια, σε δωμάτιο δικό μας στεγαζόμασταν, με τρεχούμενο νερό και κρεβάτια κανονικά όχι ράιτ θρου από τραγούδι του Τάκη Μουσαφίρη. Άσε που όταν ψόφησε η χούντα και βγήκαμε απ' τη μπλακ λιστ των "συνοδοιπόρων" και η μαμά άνοιξε συμβολαιογραφείο, με στείλανε με τη γιαγιά ένα μήνα επιπλέον στην Τύρνα (Ελάτη, για εσάς που μιλάτε ελληνικά) να πάρω αέρα...