Δυο διάλογοι, για να μπαίνουμε στο πνεύμα. Είμαι πλατεία Κολωνακίου, εκεί πάω τις καθημερινές για να βλέπω τα στελεχά του σήμερα. Τα Σαββατοκύριακα πάω πλατεία Εξαρχείων, για να βλέπω τα στελεχά του αύριο. Τέλος πάντων, πίνω τον καφέ μου με έναν κύριο υπεράνω υποψίας. Μαθαίνω πράγματα. Ένα εξ αυτών, αφορά στη συνάντησή του με το μεγάλο αφεντικό της Ουγγαρίας, τον Βίκτορ Όρμπαν. Κανονική συνάντηση, όχι "γειά σας, καλησπέρα σας, άντε στο καλό". Τον ρωτάω αν είναι όντως βαμμένος ακροδεξιός. Με κοιτάει, γελάει, απαντάει: "Σε είχα για πιο έξυπνο ρεπόρτερ. Η εξουσία του αρέσει του ανθρώπου, όχι η ακροδεξιά. Και για να διατηρήσει την εξουσία, πορεύεται όπως πορεύεται"! Τέλος αυτό, πάμε πριν την Κυριακή του Πάσχα. Μιλάω στο τηλέφωνο με τη φίλη μου τη Μαίρη, θυμάμαι που πριν από μια πενταετία είχε υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης με τον καλό της, κομμουνίστρια γαρ η Μαίρη, και μου έλεγε "άντε ν' ανοίξουμε τσαρδί, να κάνουμε και κάνα παιδάκι". Πέντε...